xthug

a do glosu dojdzie cisza... jest inaczej niz zwykle. Kiedy jest glosno nie da sie slyszec swoich mysli, co dopiero poswiecic im chocby krotka chwile. Oczy mam zaspane, powieki waza tone, a ja jakos nie skladam sie do snu... Dlaczego?? Nie chce mi sie?? Nie moge?? Nie potrafie?? Chyba to ostatnie, ale nie az tak do konca. Kiedy w nocy jest tak cicho w domu, czy tez gdziekolwiek, najgorszym z mozliwych dzwiekow jest dzwiek sekundnika w zegarze. Dzwiek, ktory mimo tego, ze tak naprawde jest krotki w sytuacji zupelnej ciszy moze sie wydac naprawde dlugi, okropnie dlugi... Dlugi na tyle, by zmienic przekonanie, ze czas plynie szybko. Codziennie staram sie sobie wmowic, ze czas przemyka przez palce jak ziarenka piasku, ale w rzeczywistosci jest gestym blotem, ktore za nic w swiecie nie chce splynac z dloni. Tak naprawde, mimo tego wszsytkiego ciesze sie z tego, ze ten dzwiek sekundnika w ogole jest. Dzieki niemu widze, ze czas nie stoi w miejscu, a to tylko o wiele lepiej dla mnie.

Na mojej twarzy maluje sie niesmialy usmiech... Mam tylko nadzieje, ze zagosci tam dluzej niz normalnie... To znaczy dluzej niz minute.

Wszyscy chcemy czegos od zycia. Kazdy na swoj indywidualny, niepowtarzalny sposob. Nie wszyscy mozemy dostac to czego tak naprawde chcemy, no moze nie od razu. Czasem trzeba na to czasu. Mniej lub wiecej, ale trzeba czasu. Zdaje sobie sprawe z tego, ze niejednokrotnie czekanie moze sprawiac bol, przykrosc. Trudno jest wtedy trwac, isc z dnia na dzien wiedzac, ze za soba ma sie tylko swoj cien... i sterte mysli, z ktorymi ciezko dojsc do porozumienia. Wraz z myslami przychodza pytania, ktore zadajemy sobie sami. Trudne, dziwne, a czasem zupelnie nieuzasadnione. Pytanie, ktore nie znajduja odzwierciedlenia w rzeczywistym zyciu. Pytania, ktore sprawiaja, ze skrywamy twarz pod oslona dnia i nocy. Tylko dlaczego? Nigdy nie jest tak, ze zawsze jest dol... Kiedys musi byc gora. Ta gora nadejdzie, nie za 50 lat, nie za 20 lat, ale wkrotce... Wkrotce. Trzeba tylko wiary i odwagi. Wiary w siebie i odwagi na nadchodzacy dzien. Dedykacja... dla Siostry.

W koncu odpoczne troszke, pomijajac fakt, ze w sobote mam egzamin, to potem zaczne sobie odpoczywac, szkoda tylko, ze ten moj odpoczynek potrwa tylko do niedzieli ;-P Ech... Z czegos trzeba sie cieszyc, prawda?? Chociaz tyle dobrze, ze wiem, ze mam na co czekac, na co sie cieszyc.. I tak jest to juz teraz skomplikowane... Taaak...

Ten dzien sie nawet udal. To nie jest zbytni optymizm, on po prostu nalezy do udanych. Wyjasnila sie wazna dla mnie rzecz, ktora spedzala mi sen z powiek przez ladny kawalek czasu. Wazne, ze teraz jest juz dobrze. Czasami musimy podjac decyzje w najmniej oczekiwanym momencie. Decyzje, ktora w znaczacy sposob moze sie odbic na naszym zyciu. Czasami ta chwila jest jak mrugniecie okiem - mamy tylko sekundy, ale potem to ciagnie sie za nami dlugo. Sprawia, ze zadajemy sobie pytanie: Czy moj wybor byl sluszny? Tak wlasnie chwila staje sie wiecznoscia dla nas i naszych mysli. Powtarza sie w kolko, nie dajac spokoju... Zmienia plany, marzenia... Zmienia wszystko...