Nawet nie mam sil na to by cos wiecej napisac poza tym, ze tak bardzo chce mi sie spac... Nic tylko przysypiam i przysypiam, a nie chce sie obudzic rano i stwierdzic, ze zasnalem w ubraniu... Dlatego wlasnie czmycham do lozka. Nowy dzien juz za pasem. Tego jednego przespac nie moge...
Przyznam sie szczerze, ze ostatnio troche zaniedbalem blog`a, ale to wynika z tego, ze nie wiem co mam w nim pisac. Nie chce pisac o mojej codziennosci, to nie ma sensu. Poza tym zanudzilbym ludzi na smierc. Wole pisac o uczuciach, bo sa one tak bliskie nam wszystkim. Praktycznie kazdy z nas moze sie z nimi identyfikowac, doszukiwac sie podobienstw, starac przyrownywac wlasne zycie emocjonalne do zycia innych ludzi i do konfrontowania swoich doswiadczen i przemyslem z analogicznymi doswiadczeniami innych ludzi. Tak juz mam, ze jak pomysl na notke wpadnie mi do glowy to zdarza sie to zazwyczaj w najmniej odpowiednim miejscu (np: praca) badz tez czasie ( np: jazda samochodem) i nie mam mozliwosci utrwalenia tego co chcialbym napisac. Kiedy juz siade przed monitorem i chce sie zabrac do pisania notki to zastrzelcie mnie, ale na zawolanie nie jestem w stanie z siebie wykrzesac prawie nic. Ide spac... Bo wszystko mnie boli, ale to przywilej starca - 22 letniego ;-P Hehehe....
Dzis notka bedzie nieco wczesniej niz zwykle, ale o charakterze takim samym jak zwykle, czyli nostalgiczno - patetycznym z odrobina smutku. Kto nie chce, niech nie czyta... Nikogo nie zmuszam. Ciezko jest mi rozstac sie z kims kogo naprawde kocham. Mimo tego, iz rozlaka bedzie krotka to ja nie moge sie juz doczekac nastepnego spotkania. Dlaczego jest tak, ze ilekroc jestem z Nia to czas biegnie szybko - niczym pstrykniecie palcami, a gdy jestem sam to ciagnie sie niemilosiernie, odwlekajac tym samym moment zjednoczenia czy tez spotkania jak kto woli. Juz z chwila, w ktorej znika mi z oczu, wole zamknac moje i myslami stac o u Jej boku, obejmowac ja... Calowac... Trwac w chwili, ale jak mam to zrobic gdy chwila nie chce sie zatrzymac...? Ktos pewnie powie, ze to co napisalem jest glupie, bo jak chwila moze trwac... Trwac nie bedzie w rzeczywistosci, ale w sercu i umysle TAK.
... jest okropny. Tak glosno go slysze, ze nie jestem w stanie myslec pozniej o niczym innym tylko o tym. Tak bardzo boli, slyszec cos czego mozna byc przyczyna... Nie chce... Nie chce tego slyszec... To jest takie okropne.
Jestem spiacy. Tak okropnie spiacy, ze sam nie wiem co tutaj robie. Chcialem napisac dzis notke, coraz rzadziej to robie... W sumie chcialbym napisac o tylu rzeczach, ze sam nie wiem od czego zaczac. Pewnie jak zawsze skonczy sie na tym, ze notka bedzie miala charakter bezsensowny. Czasami sie zastanawiam jak ciezko moze byc opowiedziec sie po jednej ze stron? Dlaczego nie mozna po prostu powiedziec innej osobie co sie o niej mysli? No, to akurat mozna zrobic, ale wiaze sie to z pewnymi konsekwencjami, nie zawsze przyjemnymi. Mnie sie osobiscie wydaje, ze najlepsza jest szczerosc. Owszem, moze bolec, ale przynajmniej nie prowadzi do nieporozumien. Dzis? Dzis szczerosc wyrazania opinii wzgledem drugiego czlowieka wiaze sie z samotnoscia.... Nie chodzi tu o milosc, bo to zupelnie co innego. Pewnie wielu sie nie zgodzi, ale... Coz... Zawsze mialem niewielu przyjaciol. Jak myslicie? Dlaczego?